روش کروماتوگرافی مایع – مایع تقسیمی در سال 1941 میلادی بوسیله دانشمندان انگلیسی Martin و Synge معرفی شد که در نتیجه آن جایزه نوبل گرفتند.

کروماتوگرافی تقسیمی در بین چهار نوع روش کروماتوگرافی مایع بیشتر از همه کاربرد دارد، اکثر کاربردها برای ترکیبات غیریونی قطبی با وزن مولکولی کم یا متوسط می باشد. ( کمتر از 3000 ) البته با روش مشتق سازی و زوج یونی جداسازی ترکیبات یونی هم امکان پذیر می شود.

کروماتوگرافی تقسیمی را می توان به زیرگروههای کروماتوگرافی فاز – پیوندی و مایع – مایع تقسیم کرد. تفاوت این دو در روشی است که فاز ساکن بر روی ذرات تکیه گاه پُرکننده نگاه داشته می شود. در کروماتوگرافی مایع – مایع یک فاز ساکن مایع روی سطح پُرکننده بوسیله جذب سطحی فیزیکی نگه داشته می شود.

در فاز – پیوندی، فاز ساکن بطور شیمیایی به سطح تکیه گاه متصل شده است که معمولاً روش دوم کاربرد گسترده تری دارد.

در کروماتوگرافی تقسیمی مایع – مایع، سیستمی وجود دارد که در آن جسم جامد دانه ای به عنوان نگهدارنده مکانیکی فاز ساکن، بکار می رود. در حالیکه مایع دیگری تشکیل فاز متحرک را می دهد، چون باید دو مایع در هم غیرقابل حل باشند. باید اختلاف قابل توجهی در قطبی بودن آنها موجود باشد.

در یک نوع آن معمولاً یک حلال قطبی مانند الکل یا آب را روی یک نگهدارنده متخلخل سیلیسی ( خاک دیاتومه )، آلومینا یا منیزیم سیلیکات می پوشانند.